..Για το φίλο μου τον Δημήτρη, που δοκιμάζεται…

Του Νίκου Χιδίρογλου
Φίλε Δημήτρη, συνάδελφε. Εδώ και μερικές εβδομάδες, δεν ησυχάζω. Αυτό θα γίνει όταν βγεις από τη φυλακή, όταν αναπνεύσεις ελεύθερα. Όταν σε δω στην αίθουσα σύνταξης της «ΕΩ» δίπλα μου, ετοιμοπόλεμο για το ρεπορτάζ.

Ξέρεις, το λειτούργημά μας έχει δυσκολίες και μάλιστα πολλές. Αν τυγχάνει μάλιστα να έχεις απόψεις εθνικές, αν είσαι φορέας μιας αντίληψης υπερβατικής, διαφορετικής από την αριστεριστική και παρακμιακή που κυριαρχεί στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τότε πρέπει να αγωνιστείς και να παλέψεις για να προασπίσεις τις εθνικές αξίες και να αναδειχθείς.



Όπως ήδη κατάλαβες και μάλιστα με σκληρό τρόπο, έχουμε το σύστημα απέναντί μας. Μας παρακολουθούν, μας πετούν λάσπη, μας στοχοποιούν, προσπαθούν να μας απομονώσουν, να μας κρατήσουν μακριά από εστίες υψηλής επιρροής και πόλους διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Όταν δεν τα καταφέρνουν, όταν προσπερνάμε τα εμπόδια και ακουγόμαστε, τότε χρησιμοποιούν άλλα μέσα εναντίον μας, αθέμιτα. Σαν αυτά που χρησιμοποίησαν εναντίον σου, για να σε εξοντώσουν. Τα ράμματα στο κεφάλι σου, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.



Φίλε Δημήτρη Παπαγεωργίου, παρακολουθώ με δέος τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεις αυτήν σου την περιπέτεια. Χτυπήθηκες και έμεινες όρθιος. Έχασες προσωρινά την ελευθερία σου και έμεινες όρθιος. Κοίταξες και εξακολουθείς να κοιτάς το θρασύδειλο σύστημα, που χειραγωγεί τους θεσμούς για να σε αδρανοποιήσει, στα μάτια. Πάντα όρθιος.



Συνειδητοποίησες αμέσως ότι είσαι πολιτικός κρατούμενος, ότι δεν μπορούν να σε φιμώσουν, ότι σε φοβούνται, για την ακρίβεια, σε τρέμουν. Γιατί απλά είσαι το μέλλον. Το μέλλον μιας ελληνικής γενιάς αγέρωχης, εθνοκεντρικής και περήφανης, που δεν φοβάται να δώσει τις μάχες της, που δεν ξέρει από καναπέδες, που δεν πέφτει θύμα του καταναλωτισμού και του life style. Μιας γενιάς που δακρύζει στη θέα της γαλανόλευκης.



Να είσαι σίγουρος Δημήτρη, πως ό,τι έσπειρες και σπέρνεις, θα ανθίσει. Γιατί το έθνος κοχλάζει. Παρακολουθεί με θυμό τα όσα γίνονται. Παρακολουθεί με θυμό την απόπειρα της ανίερης συμμαχίας της εθνομηδενιστικής αριστεράς και των νεοφιλελεύθερων να ισοπεδώσει τα πάντα, να μας στερήσει τις παραδόσεις μας, να μας βουτήξει στο βούρκο της ελευθεριότητας και της εξαχρείωσης, να μας καταστήσει μια άβουλη μάζα πειθήνιων καταναλωτών και εξαρτημάτων κοινωνικής μηχανικής, χωρίς θρησκεία, ψυχή, συναισθήματα, αυθορμητισμούς και άλλα ανορθολογικά στοιχεία, που «ενοχλούν» το σύστημα.



Τίποτα δεν πάει χαμένο Δημήτρη, ειδικά οι αγώνες. Και ας έχουν το τίμημά τους. Το αύριο ανήκει σε όσους δεν δειλιάζουν, σε όσους αντιστέκονται, σε όσους κοιτούν το θηρίο της παγκοσμιοποίησης στα μάτια, σε όσους καταθέτουν τον εαυτό τους στο βωμό του αγώνα. Και εσύ το κάνεις, ανοίγοντας δρόμους για όσους ακολουθούν και όσους θα ακολουθήσουν. Θα εκπλαγείς καλέ μου φίλε, όταν βγεις, από την αγάπη του κόσμου. Την κέρδισες.