ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ...

Αγριες μαχες ηταν ολη η ζωη σου
ποτες δεν εζησες μικρα και ταπεινα
πληγες γεματο ηταν ολο το κορμι σου
μα κι η ψυχη σου προδομενη φοβερα

Εχθρο ποτε σου δεν λογαριασες κανενα
παντοτε εκανες αυτο που πρεπει το σωστο
γενιες μυριαδες ξαναζουν μεσα στο αιμα
π'αφησες αφθονο να τρεχει και ζεστο

χιλιαδες σκυβουν οι εχθροι απ΄το σπαθι σου
το χερι πιανεται απ'το θανατικο
η προδοσια του λαου ανταμοιβη σου
ολοι σε ξεχασαν τον πιο σημαντικο

Η λησμονια παντοτε χαιρεται παιδια της
να εχει εσενα κι οσους καναν το σωστο
κι η αηδια αιωνες μες στην αγκαλια της
κλαιει για σας που δεν σας αξιζε αυτο

Μια μερα τα φερε η ζωη εξω στο κρυο
χερι να απλωσεις για ακομα μια φορα
να πεις στον κοσμο τον μικρο στερνο αντιο
που μονο πικρες σε χει μαθει πως κερνα

Νικηφόρου Βυζαντινού