Ματώνω, (ΔΕΝ) ματώνεις, (ΔΕΝ) ματώνει, ματώνουμε, (ΔΕΝ) ματώνετε, (ΔΕΝ) ματώνουν…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

«Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι.» Ν. Καζαντζάκη : Ασκητική, εκδόσεις, Ελένης Ν. Καζαντζάκη, Αθήνα, 1985, σελ. 80


Συζήτηση στη Βουλή πριν μερικές μέρες, σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων, για το ζήτημα της διαφθοράς. Στα δελτία ειδήσεων άκουσα κάποιους δημοσιογράφους να σχολιάζουν θετικά τη συναίνεση για τα ληφθέντα σκληρά μέτρα και για όσα ακόμα θα ληφθούν. Κάποιος δημοσιογράφος, ξεκινώντας απ’ αυτή τη συναίνεση (πλην των κομμάτων της Αριστεράς) μίλησε επιδοκιμαστικά για το «μάτωμα» που έλεγε –και λέει- και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.



Ξαναθυμήθηκα λοιπόν τα περί «ματωμάτων»…



Το ξανασκέφτηκα πιο προσεκτικά το θέμα και «κόλλησα» στην ΥΠΟΣΧΕΣΗ τους ΝΑ ΜΑΤΩΣΟΥΝ, προκειμένου να καταπολεμήσουν τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, και γενικά να ματώσουν στη δουλειά προκειμένου να πετύχουν τα όσα μεγάλα και ωραία υποσχέθηκαν.



Να «ματώσουν» προκειμένου να πάψει να «ματώνει» άδικα ο λαός, προκειμένου να «μη ματώνουμε» όλοι οι υπόλοιποι απλοί «άφταιγοι» (γι’ αυτό θα πούμε δυο ..λόγια παρακάτω) πολίτες : ιδού με μια λέξη το moto ενός από τα κεντρικά τους προεκλογικά μα και μετεκλογικά συνθήματα.



Είχα την εντύπωση ότι λέγοντας «θα ματώσουμε» εννοούσαν τον εαυτό τους, διότι ο απλός πολίτης, ο απλός εργαζόμενος πολίτης, ο μέσος άνθρωπος της καθημερινότητας ιστορικά μιλώντας, ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΜΩΣ ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑΣ. Έπειτα, και να τόθελε, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει τον απαραίτητο χρόνο ώστε να μετέχει μιας μάχης, που απαιτεί οι μαχητές να βρίσκονται απίκο 24 ώρες το 24ωρο στο χαράκωμα, πάντα σε κατάσταση επιφυλακής. Γι’ αυτό άλλωστε και υπάρχει μια κυβέρνηση και μια πολιτική ηγεσία σ’ αυτό το τόπο, στον κάθε τόπο, που απαλλαγμένοι από άλλα ζητήματα που το καθημερινό μεροδούλι μεροφάι προβάλλουν, έχει αρμοδίως περιβληθεί με την αναγκαία λαϊκή εξουσιοδότηση να διεξάγει αυτόν τον καθημερινό αγώνα. Με λίγα λόγια, λέμε : «γι’ αυτό υπάρχετε εκεί, για να ματώνετε για λογαριασμό μας, όπως κι εμείς ματώνουμε –πολύ περισσότερο από σας- ώστε να βρίσκεστε εκεί χωρίς να έχετε άλλες σκοτούρες επιβίωσης».



Έλα όμως, που αυτό το «θα ματώσουμε» δεν είχε την έννοια που του έδινα. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, αυτό που εννοούσαν ήταν το «θα ξαναματώσετε» ώστε τελικά να μη «ματώσουμε ΕΜΕΙΣ» (δηλαδή «αυτοί») και κυρίως, «να μην ΤΟΥΣ ματώσουμε» : Ποιους; Τους μονίμως εξαιρούμενους κάθε τιμωρίας ΥΠΑΙΤΙΟΥΣ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ Ο ΛΑΟΣ ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ ΑΦΟΥ ΜΟΝΙΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΚΟΝΤΕΣ ΆΚΟΝΤΕΣ ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΑΙΜΟΔΟΣΙΕΣ. Διότι, τι είδους αιματηρή μάχη είναι αυτή, να εφαρμόζεις πολιτικές που απλά ξαναματώνουν το μόνιμα ματωμένο σώμα του τμήματος εκείνου της κοινωνίας, που κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξη επιστρατεύεται προκειμένου να σηκώνει τα βάρη όταν αυτά γίνονται δυσβάστακτα εξαιτίας της κακοδιοίκησης, της διαφθοράς και της λεηλασίας; Αυτό δεν είναι «μάτωμα» : είναι ένας λυσσαλέος αγώνας του πώς θα προστατευθούν όσοι έκλεψαν και λεηλάτησαν δημόσιο χρήμα και δημόσιο πλούτο, δηλαδή το πώς δεν θα ακουμπήσουμε όσους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα ματώνουν τούτο τον τόπο. Ποια απόδειξη έχω γι’ αυτό; Μα, απ’ την μια, την ΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΗ από το ίδιο το πολιτικό σύστημα ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΠΑΤΗ, κι απ’ την άλλη, την ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ των διαφθορέων και απατεώνων, ΑΦΟΥ ΜΕ ΒΑΣΗ ΟΣΑ ΚΑΤΑΜΑΡΤΥΡΟΥΝΤΑΙ, ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ ΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΘΑ ΕΦΤΑΝΑΝ ΝΑ «ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΟΥΝ» ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΊΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝ Ο ΝΟΜΟΣ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΙΣ ΕΠΙΣΚΕΦΤΟΥΝ ΩΣ ΜΟΝΙΜΟΙ «ΚΑΤΟΙΚΟΙ» ΤΟΥΣ.



Έτσι, ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ κρίνοντας τα πράγματα, τι διαπιστώνουμε; Πως εδώ, στη χώρα της θεσμοθετημένης ατιμωρησίας του μεγάλου εγκλήματος, με μεγαλύτερο το πολιτικό, στο μέτρο και το βαθμό που αυτό ανέχεται –αν δεν επιβάλλει- τούτη την ατιμωρησία, έχουμε πάντα τα ίδια θύματα και τους ίδιους ωφελημένους. Το αίμα ρέει πάντα απ’ το ίδιο σώμα, οι Πιλάτοι που απονέμουν τη διφορούμενη δικαιοσύνη τους πάντα βρίσκονται εδώ, και βέβαια ο Βαραββάς πάντα είναι εκείνος που ενώ θάπρεπε να οδηγηθεί στο σταυρό, οδηγείται στην απαλλαγή. Το ακάνθινο στεφάνι πάντα στο ίδιο κεφάλι, ο «βασιλικός» μανδύας της χλεύης πάντα στους ίδιους ώμους, το ακόντιο που θα τρυπήσει τα πλευρά για να διαπιστώσει πόσο αίμα ακόμα υπάρχει πάντα στα ίδια χέρια.



Αναιρώ τα περί ιστορικής αναποτελεσματικότητας των πολιτικών μας ηγεσιών που χρόνια τώρα επισημαίνω. Ολοένα πια και περισσότερο πείθομαι ότι τούτη η «αναποτελεσματικότητα», είναι τόσο «επιστημονικά και μεθοδικά θεμελιωμένη», ώστε δεν είναι κάτι το τυχαίο, μα είναι ως φαίνεται κάτι το πολύ καλά μελετημένο : η μομφή της αναποτελεσματικότητας βολεύει, μα, επιτέλους, πρέπει να προβληματιστούμε για την εξαιρετική αποτελεσματικότητα αυτής της… «αναποτελεσματικότητας». Διότι εξυπηρετεί άριστα τον στόχο της πολιτικής της : πώς να ματώνουν συνεχώς ΟΙ ΑΛΛΟΙ χωρίς να ματώνει ΠΟΤΕ Η ΔΙΑΠΛΟΚΗ, Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΜΗ, και ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ «ΜΑΤΩΜΕΝΟΙ» ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΜΕ ΕΠΙΜΟΝΗ ΟΣΟΥΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΠΟΔΕΙΧΤΟΥΝ ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ ΤΟΥΣ. Είναι τούτο το επίτευγμα μικρό; Ή μήπως είναι εύκολο; Σίγουρα, ούτε λίγο είναι, ούτε εύκολο.



Επομένως, είναι έτοιμοι να ΜΑΣ ξαναματώσουν.



Αλλά, μου υποδεικνύουν μερικοί τη «μυωπία» μου, δεν βλέπεις τις νέες εξεταστικές επιτροπές που πλέον, «να είσαι σίγουρος» μου λένε, θα αποδώσουν ευθύνες ονομαστικά, και οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν σαν τον τελευταίο πολίτη που η πολεοδομία τον σέρνει στα δικαστήρια ενδεχομένως και για ένα τούβλο που μπορεί νάβαλε κατά παράβαση του όσων η νομοθεσία προβλέπει; Και σε ό,τι αφορά το τελευταίο αυτό παράδειγμα, λέω «ναι», αυτό πρέπει να γίνεται. Μόνο που αυτό έπρεπε να γίνεται για όλους. Όσο όμως βλέπω το πρόσθετο τούβλο να επισύρει την ποινή του νόμου, όσο βλέπω εκείνο το άθλιο θέαμα μπουλντόζες να γκρεμίζουν κάτι σπιτάκια φουκαράδων και λίγο παραπέρα βίλλες πολυτελέστατες πλην παράνομες να μην τολμά κανείς να τις ακουμπήσει, λέω πως «ναι : το αγκάθινο στεφάνι πρόκειται να ξαναβαφτιστεί «αδήριτος ανάγκη», που πρόκειται να ξανατοποθετηθεί πάνω στο ίδιο ματωμένο κεφάλι».



Α, να μη ξεχάσω αυτό το «άφταιγοι πολίτες» που ανέφερα παραπάνω. Αυτό το «ο άφταιγος πολίτης», πρέπει να το ξαναδούμε. Φυσικά και δεν είναι δουλειά του πολίτη να διενεργεί ελέγχους για να δει ποιοι είναι και ποιοι όχι οι φοροφυγάδες ή εισφοροφυγάδες παίζοντας τον έφορο και τον ελεγκτή του ΙΚΑ, φυσικά και δεν είναι δουλειά του πολίτη να βγαίνει στους δρόμους και να επιβλέπει και να επιβάλλει τη δημόσια τάξη παίζοντας τον αστυνομικό, φυσικά και δεν είναι δουλειά του πολίτη να διατάξει έρευνα για το ζήτημα της διαφθοράς παίζοντας το ρόλο του εισαγγελέα.



Όμως, κάπου αυτό το «άφταιγος» και «ανυπόλογος» λαός, δεν είναι κάτι που πρέπει να το ξαναδούμε με μεγαλύτερη τόλμη. Άλλο πράγμα τα όσα παραπάνω ανέφερα που δεν είναι δουλειά του πολίτη να τα κάνει, και άλλο πράγμα η πολιτική απάθεια και η διαρκής ανοχή, ο πολιτικός «χαβαλές». Διότι έτσι, το σώμα των πολιτών γίνεται ένα είδος «ανεύθυνου άρχοντα», όπως π.,χ. ο πρόεδρος της δημοκρατίας, με συμβολικό μόνο περιεχόμενο, όταν δεν γίνεται κάτι χειρότερο : μάζα. Μπορούμε όμως να δεχτούμε απλά ένα συμβολικό ρόλο στο σώμα των πολιτών, της κοινωνίας; Μπορούμε, θέλουμε μια «μάζα» στη θέση ενός «λαού;»



Το ερώτημα ας το αφήσουμε για κάποιο επόμενο σχόλιο, από μας ή από κάποιον άλλον

Αναρτήθηκε από kafeneio