The Belgian Compromise

Απο Erykini

Εγώ εν τζαι πολλοκαταλάβω που τούτα τα πράματα, αλλά μόλις το άκουσα είπα να πάω, να κάμω τζι εγώ τίποτε για τούτο το μπλόγκ (για την επανένωση ρε γαμώτο). Έτσι επία στη διάλεξη για τη Βελγική πολιτική κατάσταση, μπας τζαι πιάσω μέσες-άκρες τίποτε που μπορεί να μας ενδιαφέρει.

Λοιπόν. Η αρχική εντύπωση κάποιου εν ότι η Βελγική ομοσπονδία εν τους έκατσεν τζαι πολλά τζαι οι άνθρωποι δαμέ θέλουν να το διαλύσουν. Το βασικόν που επροσπάθαν να τονίσει ο Tim Pauwels (δημοσιογράφος της Φλαμανδόφωνης τηλεόρασης) σε ούλλην τη διάλεξη εν ότι η ομοσπονδία του Βελγίου εν ήταν αποτυχημένη προσπάθεια (δεδομένων των δυσκολιών) τζαι ότι εν λανθασμένη η εντύπωση ότι ο λαός θέλει διαχωρισμό (το ποσοστό των πολιτών που θα ήθελαν ανεξάρτητα κράτη δεν ξεπέρασε ποτέ το 12% του Φλαμανδόφωνου πληθυσμού). Παρόλα αυτά αντιμετωπίζουν κάμποσα προβλήματα.

Για να καταλάβουμε τούτα τα προβλήματα πρέπει να καταλάβουμεν πως πάει το πράμαν στο Βέλγιο. Πράμαν δύσκολον. Μιλούμεν για πολλά σαντανωμένη ομοσπονδία….

Καταρχήν, η πρώτη φορά που έγινεν προφανές ότι η χώρα έπρεπεν να χωριστεί με κάποιον τρόπο ήταν τη δεκαετία του 1970. Η τότε οικονομική κρίση έφερεν μιαν που τις μεγαλύτερες τους πολιτικές κρίσεις. Οι συνεχείς διαφωνίες Φλαμανδόφωνων τζαι Γαλλόφωνων εδημιουργούσαν μεγάλη πολιτική αστάθεια τζαι εκάμαν την οικονομική κρίση ακόμα πιο έντονη. Που τότε το δημόσιο χρέος του Βελγίου εν μόνιμα πολλά πάνω που τον μέσον όρο (σήμερα φτάνει το 97% του GDP). Τέλοσπαντων, εκαταλάβαν ότι εν πάει άλλον τζι αποφασίσαν να το γυρίσουν σε ομοσπονδία. Στην επιλογή μεταξύ κοινοτικής ή regional ομοσπονδίας, επειδή η μια πλευρά έθελεν το ένα τζαι η άλλη το άλλον, αποφασίσαν να κάμουν τζαι τα θκυό. Αυτό τότε ονομάστηκε στον Ο.Η.Ε. «the Belgian compromise», φράση που χρησιμοποιείται για ούλλες τες τόοοοσον πολύπλοκες λύσεις που επιλέγονται για να εν ούλλοι ευχαριστημένοι.



Κοινοτική ομοσπονδία σημαίνει ουσιαστικά ότι τα επιμέρους κράτη έχουν υπό την ευθύνη τους κυρίως θέματα εκπαίδευσης/πολιτισμού/κοινωνίας, ενώ η regional ομοσπονδία διά στα επιμέρους κράτη αρμοδιότητες, κυρίως ως προς την οικονομία της κάθε περιοχής ξεχωριστά. Δαμέ ξεκινά το μπέρδεμα. Οι Βέλγοι έχουν μιαν ομόσπονδη κυβέρνηση, τρεις κυβερνήσεις για κάθε περιοχή χωριστά (Βαλλονία, Flanders, Βρυξέλλες) τζαι θκυό κοινοτικές (μια για τους φλαμανδόφωνους οπουδήποτε στο Βέλγιο τζαι μια για τους γαλλόφωνους). Η ομόσπονδη κυβέρνηση αναλαμβάνει τα της Δικαιοσύνης, το στρατό τζαι οικονομικά θέματα (συλλογή των φόρων από όλο το Βέλγιο, κοινωνικές ασφαλίσεις).



Τζαι τα προβλήματα εξεκινήσαν άμαν τούτες οι κυβερνήσεις εν εταιρκάζαν πολλά. Δηλαδή, όταν η κομματική σύσταση στην Φλαμανδόφωνη κυβέρνηση τζαι τζείνη στη γαλλόφωνη ήταν πολλά διαφορετικές (ως προς τα κυβερνώντα κόμματα) εξεκίνησε το ζόρι. Τούτον επηρεάζει την ομόσπονδη κυβέρνηση προφανώς, γιατί μπαίνουν μέσα άνθρωποι από πολύ διαφορετικούς πολιτικούς χώρους που εν συμφωνούν τζαι πολλά.



Το πρώτον πλήγμαν, λοιπόν, ήρτεν όταν στην Φλαμανδόφωνη κυβέρνηση εφκήκεν ο συνδυασμός Χριστιανοδημοκρατών- Ακροδεξιών (2004). Οι Φλαμανδόφωνοι Ακροδεξιοί εν πολλά ακραίοι εθνικιστές, εν ενάντια στους μετανάστες, τζαι κυρίως εν η μόνη πολιτική δύναμη που υποστηρίζει πλήρη ανεξαρτησία των Φλαμανδόφωνων. Που τότε που εφκήκαν τούτοι στην εξουσία εξεκινήσαν να ζητούν αλλαγές στο ομοσπονδιακό σύστημα (παραπάνω δύναμη στες περιοχές, κυρίως όσον αφορά την οικονομία). Εθέλαν συλλογή φόρων ανά περιοχή, γιατί με το παρόν σύστημαν οι φόροι ενός Φλαμανδού πολίτη παν μέσω της ομόσπονδης κυβέρνησης τζαι στο γαλλόφωνο μέρος, αλλά δεν έχει κανένα λέγειν για το πώς ξοδεύονται εκεί τα χρήματα. Τέλοσπαντων, το 2007 τα πράματα εκορυφωθήκαν τζαι η χώρα έμεινεν χωρίς ομόσπονδη κυβέρνησην για 192 μέρες. Μετά τα πνεύματα εκαταλαγιάσαν για λλίον υπό την κυβέρνησην του Herman Van Rompuys (ήταν τόσον καλός στο μπαλανσάρισμα της κρίσης που τον εβάλαν πρόεδρον της Ευρώπης). Τωρά στες εκλογές του 2009 οι ακροδεξιοί εμπήκαν πάλε στην Φλαμανδόφωνη κυβέρνηση.



Τι μπορούμεν να καταλάβουμε που τούτην την ιστορική αναδρομή; Τι χωρίζει τους Βέλγους τζαι τι τους κρατά μαζί;



Εν απλώς τα λεφτά. Υπάρχει, βέβαια, έντονη διαφωνία στον τομέα της οικονομίας, αλλά ως προς το ποιες οικονομικές πολιτικές ακολουθούν οι μεν τζαι ποιες οι δε. Άμαν το ταμείον εν κοινόν, θέλεις να ξέρεις ότι τα λεφτά αξιοποιούνται καλά. Αλλά υπάρχουν τζαι θέματα καθαρά πολιτικής δομής. Έννεν τυχαίον που ούλλες οι αναταραχές εξεκινήσαν που αποτελέσματα εκλογών. Η πολιτική δομή εν υπερβολικά διαχωρισμένη, με λλίην συνεννόησην, με αποτέλεσμαν να αποσταθεροποιείται το κράτος σε πολλούς τομείς. Στην ερώτησή μου τι αλλαγές στην δομή του πολιτικού συστήματος θα μπορούσαν να ενδυναμώσουν το ομόσπονδο κράτος ο τύπος απάντησεν μου: οι εκλογές. Το εκλογικό σύστημα εν τόσο διαχωρισμένο που δεν επιτρέπει το να συσταθούν κυβερνήσεις με πιο πολλή αντιστοιχία.



Τζείνον που τους κρατεί κοντά; Οι Βρυξέλλες. Ούτε να την μοιράσουν θέλουν, ούτε να την χάσουν. Στες Βρυξέλλες (γαλλόφωνη πόλη μέσα στο Φλαμανδόφωνο κομμάτι) ίσως θα έβρεις ανθρώπους που δεν αυτό-προσδιορίζονται ούτε ως Φλαμανδοί, ούτε ως Βαλλονοί. Βέλγοι. Α, τζαι οι κοινωνικές ασφαλίσεις, το μόνον που τους προσφέρει η ομόσπονδη κυβέρνηση.



Κλείνοντας τη διάλεξη ο τύπος είπεν ότι η τάση ανά το παγκόσμιο είναι οι χώρες να διαχωρίζονται σε μικρά κομμάτια, αλλά παράλληλα να δημιουργούν Ενώσεις. Έτσι η ταυτότητα του Βέλγου, που έρκεται σε στρώσεις, όπως τα λαζάνια (πρώτα είσαι κάτοικος της πόλης σου, μετά της ευρύτερης περιοχής, μετά του επιμέρους κράτους τζαι μετά Βέλγος), εν κάτι που, όσον πολύπλοκον τζι αν ακούεται, θα εξαπλωθεί στον κόσμο. Τούτον εν το μέλλον, είπε. Τζαι μπορεί το Βέλγιον να μεν ήταν τζαι η απόλυτη επιτυχία, αλλά εν το μέλλον.



Έτσι αν εν παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή δεν ξέρω, αλλά σίουρα εν παράδειγμα.